การเดินทางกว่าหนึ่งหมื่นลี้
หลังจากที่หลินเจ๋อสวีได้รับคำสั่งให้ไปทำงานที่มณฑลซินเกียงหมู่บ้านอีลี่ ( Ili ) ซึ่งอยู่ห่างจากกว่างตงประมาณ ๗,๐๐๐ กิโลเมตร เขาคงเดินทางจากกว่างตงเข้ามณฑลหูหนาน เข้ามณฑลหูเป่ย มณฑลเหอหนาน ไปเริ่มต้นที่เมืองซีอาน มณฑลส่านซี เพราะหนทางที่เขาจะไปต้องใช้เส้นทางสายไหม จากเมืองซีอานผ่านเมืองปิงหลิง เข้าเมืองหลานโจว แห่งมณฑลกานซู่ ที่เมืองนี้จะแยกเป็นสามสาย คือสายใต้สุดเข้าธิเบต ส่วนทางสายกลางเลียบเทือกเขาคุนลุ้นผ่านซินเจียง ตอนใต้เข้าคีรกิซสถาน และเส้นทางเหนือสุดซึ่งหลินต้องเดินทางสายนี้
โดยออกจากเมืองหลานโจวตัดขึ้นไปทางเหนือเข้าสู่เมืองอู่เว่ย ผ่านเมืองจงเย่ เข้าเมืองจิวกวน ผ่านไปเมืองอู่เหมิน เข้าเมืองอันซี แล้วแยกขึ้นไปทางเหนืออีกครั้ง ผ่านเมืองฮามิ เขตมณฑลซินเจียง เข้าเมืองซ่านซาน ถึงเมืองเทอร์ปัน แล้วแยกขึ้นไปทางเหนืออีกเข้าเมืองอูรุมฉี แล้วเดินเลียบที่ราบสูงกาเรีย เข้าเมืองอู่ซู ตรงไปทางทิศตะวันตกผ่านเมืองยีหนิง จนถึงหมู่บ้านเล็กๆชื่อ อิลี่ ใกล้กับชายแดนประเทศคาซักสถาน ซึ่งต่อมาจีนได้พัฒนาเป็นเมืองท่องเที่ยว เพราะอยู่เทือกเขาเทียนซานอันมีชื่อเสียงและมีทะเลสาบที่สวยงามมาก การเดินทางตั้งแต่เมืองหลานโจวเป็นต้นมา เป็นหนทางทุรกันดารเต็มไปด้วยทะเลทรายที่แห้งแล้งไร้ผู้คน ยกเว้นหมู่บ้านตามแหล่งที่มีตาน้ำที่นักเดินทางต้องแวะพัก การเดินทางสมัยนั้นต้องใช้ม้าและอูฐ นอกจากนี้ยังเป็นเขตแดนที่ราบสูงซึ่งเริ่มสูงตั้งแต่ ๑,๕๐๐ ถึง ๓,๐๐๐ เมตร อากาศและการหายใจจึงเป็นปัญหาสำหรับคนเดินทาง
การเดินทางของหลินจึงเป็นระยะทางที่ไกลโพ้นประมาณกว่า ๗,๐๐๐ กิโลเมตรหรือประมาณ ๑๔,๐๐๐ ลี้จากกว่างตง ด้วยอายุ ๕๕ ปีถึงแม้ร่างกายจะแข็งแรงบึกบึนก็ตาม แต่อาหารการกินแตกต่างจากเมืองฝูเจี้ยน หรือกว่างตงและไม่มีความอุดมสมบูรณ์ให้เลือกได้เลย ในช่วงฤดูหนาวมีหิมะปกคลุมตลอดเป็นระยะเวลานาน เป็นการถูกเนรเทศให้ไปลำบากคล้ายกับขุนนางผู้ใหญ่ หรือพระราชวงศ์บางพระองค์ในสมัยราชวงศ์ก่อนๆที่กระทำผิดร้ายแรง แต่ได้รับอภัยโทษให้ไปอยู่ชายแดนเหนือสุด หลินเจ๋อสวีจึงต้องตกระกำลำบากแต่มีชีวิตรอดมาได้ด้วยสุขภาพที่ไม่สู้แข็งแรงนัก
ซินเจียงในปัจจุบันเป็นมณฑลหนึ่ง ที่เป็นเขตการปกครองตนเอง มีเนื้อที่ ๑.๖๖ ล้านตารางกิโลเมตร มีประชากรประมาณ ๑๙ ล้านคน ประกอบด้วยชนกลุ่มน้อยหลายเชื้อชาติ คือ เชื้อชาติคาซัก อูรกู เคอร์กิส ซีเป่อ ทาจิ๊ก ออสเป็ก ทาร์ทาร์ และรัสเซีย เมืองที่สำคัญคือ เทอร์ปันและอูรุมฉี อาชีพหลักของพลเมืองคือการเลี้ยงสัตว์ ทำองุ่นแห้ง ในช่วงฤดูหนาวหิมะจะปกคลุมทะเลสาบและทะเลทรายตลอดจนเทือกเขา เมื่อหมดช่วงฤดูหนาว ทะเลสาบจะมีทิวทัศน์ที่สวยงามมาก นอกจากนี้ยังมีเมืองเก่าโบราณเป็นพุทธสถาน ที่ทางการจีนได้บูรณปฏิสังขรณ์เพื่อประโยชน์ของการท่องเที่ยว ส่วน อี่ลี่ ปัจจุบันเป็นเขตปกครองตนเอง เรียกว่า อี่ลี่คาซัก ขึ้นกับมณฑลซินเจียง มีประชากรประมาน ๓.๘๘ ล้านคน มีเนื้อที่ ๒๗๓,๒๐๐ ตารางกิโลเมตร เมืองหลวงชื่อ กูลจา ( อิหนิง ) ประชากร เป็นพวก จีนฮั่น คาซัก หุย มองโกล และซีเป่อ
: สมบูรณ์ แก่นตะเคียน ๑๙ เมษายน ๒๕๕๑
| 
